ورزش زنان
ورزش زنان شامل همه مسابقات خاص زنان چه در شکل حرفهای، آماتور یا ورزش همگانی در تمام رشتههای ورزشی میشود. مشارکت زنان در ورزش درقرن بیستم میلادی، به ویژه در اواخر آن افزایش چشمگیری یافت. این افزایش تحت تأثیر تغییرات فرهنگی جامعه بود که بر برابری جنسیتی تأکید داشت. در دنیای امروز شاید هیچ رشته ورزشی که زنان در آن مشارکت نورزند یا آن که ورزش ویژهای برای زنان تلقی شوند یافت نگردد، اما میزان این مشارکت در هر رشته ورزشی و هر کشور تفاوت دارد.
فرهنگ یا قوانین برخی از کشورها (بیشتر کشورهای اسلامی) محدودیتهایی را برای حضور زنان در بعضی از رشتهها به همراه دارد و نیز میزان مشارکت و علاقه آنان در برخی از رشتههای ورزشی مانند بوکس، کشتی، وزنهبرداری و انواع فوتبال بسیار کمتر از همبازیان مرد خود است. در مقابل در تعدادی از ورزشها مانند تنیس، ژیمناستیک، پاتیناژ نمایشی و والیبال ساحلی ورزشکاران زن اهمیت بیشتر یا حداقل برابری با همتایان مرد خود یافتهاند. تعداد دیگری از رشتههای ورزشی نیز مانند نتبال و سافتبال به ورزشهایی زنانه معروف شدهاند.
موانعِ ورزشِ زنان در ایران
ازجملهٔ این موانع میتوان به مواردِ زیر اشاره کرد:
موانع فرهنگی و دینی: همچون ترس از آسیب رسیدن به ارزشهای فرهنگی و دینی و عدم اعتمادبهنفس، تصور کمبودِ وقت برای بانوان، نداشتنِ انگیزههای لازم و خجالتی بودن.
موانع اجتماعی: همچون ضعف در اطلاعرسانی، پیشبینی نکردنِ برنامههای مفرح، بیتوجهیِ برخی مسئولان و کمبودِ الگوهای موفق.
موانع خانوادگی: از جمله مخالفتِ والدین یا همسر، ترسِ والدین از اُفتِ تحصیلی فرزندان و آشنا نبودنِ اعضای خانواده با ورزش.
نبود یا کمبودِ امکانات: همچون دسترسی نداشتنِ آسان و سریع به امکانات و نامناسب بودنِ وقتِ اماکن ورزشی برای بانوان.
ورزش همگانی